Το 2021 έφυγε και μεταξύ αυτό-καραντίνας και της μετάλλαξης Όμικρον ψηλαφούμε την διεθνή μουσική σκηνή της χρονιάς που πέρασε μέσα από 20 μουσικά «εμβόλια».
Οι προτάσεις που παρατίθενται εδώ είναι χωρίς αξιολογική σειρά και είναι αυτές που με εντυπωσίασαν περισσότερο χωρίς να θεωρώ ότι είναι και οι καλύτερες του έτους.
Η ετυμηγορία; Το μεγάλο νησί συνεχίζει να βγάζει την καλύτερη μουσική κυρίως σε ότι αφορά την Jazz και την νέα ηλεκτρονική σκηνή. Η λίστα θα μπορούσε να ήταν και διαφορετική καθότι δεν υπήρχε χρόνος να αξιολογηθούν κατάλληλα οι κυκλοφορίες του Σκωτσέζου Josef Akin ή της Βελγίδας Nala Sinephro. Τι περιμένουμε μουσικά από το 2022; Μα επιτέλους μια νέα κυκλοφορία από τους HYLAS.
Βάλτε τσιπουράκι λοιπόν και απολαύστε…
- Darkside “spiral”
Όταν τον λένε Nicolas Jaar και όταν μόλις στα 20 του έχει βγάλει το «space is only noise” (2011) δεν μπορείς παρά να ανυπομονείς για την συνέχεια. Το αποτέλεσμα είναι ότι ο Nicolas Jaar είναι ένας από τους παραγωγικότερους καλλιτέχνες της γενιάς του και μαζί με τον Dave Harrington δημιουργούν έναν από τους πιο ατμοσφαιρικούς δίσκους της χρονιάς.
Ακούστε: Liberty bell
2. Arab strap “as days get dark”
Εμείς οι Έλληνες πάντα λέγαμε ότι η ραχοκοκαλιά του τραγουδιού είναι ο στίχος. Και σε αυτόν τον δίσκο οι Σκωτσέζοι Arab strap συνεχίζουν με την ίδια φρεσκάδα να σε ξαφνιάζουν με την αμεσότητα και την ειρωνεία των στίχων που σε πιάνουν από τον λαιμό και σε κρατάνε αποσβολωμένο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο.
Ακούστε: Here come comus!
3. Floating points, Pharoah Sanders and the London symphony orchestra “promises”
Τι γίνεται όταν ένας θρύλος της jazz συναντάει ένα από τα πιο σημαντικά ονόματα της βρετανικής ηλεκτρονικής μουσικής; Το αποτέλεσμα είναι πολυεπίπεδο (όπως απεικονίζει και το εξώφυλλο του δίσκου) με αχτίδες γλυκού μουσικού φωτός να πλημμυρίζουν το κάθε αυλάκι του βινυλίου.
Ακούστε: Movement 5
4. Moritz Von Oswald trio “dissent”
Βερολινέζικη techno, όπως την αγαπήσαμε με πινελιές από fusion jazz, ambient και dub. Στα πλήκτρα η Laurel Halo. Το αποτέλεσμα σε εξουθενώνει αλλά και σε εθίζει. Ένας δύσκολος δίσκος που απαιτεί ακούσματα αλλά τελικά η ακρόαση σε δικαιώνει.
Ακούστε: chapter 4
5. Caterina Barbieri “fantas variations”
Ένα μουσικό κέντημα που φιλοτεχνείται καθόλη την διάρκεια ακρόασης του δίσκου. Την Barbieri την γνωρίσαμε από το ecstatic computation και σε αυτήν την κυκλοφορία της, με την καθοριστική συνεισφορά 8 μουσικών, δημιουργεί ηχοτόπια που απευθύνονται σε ανθρώπους και σε τραβάνε σταδιακά μέσα τους.
Ακούστε: fantas for electric guitar
6. Andy Stott “never the right order”
Στις γνωστές techno φόρμες και με ηχητικά κοψίματα που προκαλούν δονήσεις και κύματα ανατριχίλας, με μια γλώσσα που μιλάει στο μυαλό και το σώμα ο Andy Stott συνεχίζει να δημιουργεί ηχητικά ρευστά που κυλάνε όμορφα σε βραδινές ακροάσεις.
Ακούστε: Don’t know how
7. Godspeed you! Black emperor “G_d’s pee at state’s end”
Θα ήταν ποτέ δυνατόν; Να κυκλοφορούν οι GY!BE και να λείπουν; Το πιο πολιτικοποιημένο σχήμα της λίστας μας θυμίζει ότι η ελπίδα είναι ακόμα εδώ. Από τα ξέφρενα καθαριστικά ξεσπάσματα μέχρι την λύτρωση των εγχόρδων μας θυμίζουν ότι ο αγώνας συνεχίζεται.
Ακούστε: fire at static valley
8. Mogwai “as the love continues”
Η καλύτερη κυκλοφορία τους από το rave tapes. Οι Mogwai, χωρίς να ξαφνιάζουν ή να εκπλήσσουν, κάνουν αυτό που πάντα έκαναν καλά. Δημιουργούν μογκγουαικές ποστ συνθέσεις-αφηγήματα που εισχωρούν κάτω από το δέρμα σου και φτάνουν μέχρι στο μυαλό σου σε κάθε σου βήμα στην δουλειά, στο γραφείο, στο σούπερ μάρκετ.. στην καθημερινότητα.
Ακούστε: pat stains
9. Sons of Kemet “black is the future”
Με το πιο καυτό σαξόφωνο της νέας βρετανικής jazz σκηνής ο Shabaka Hutchings ψηλαφεί την Αφρικανική μουσική των προγόνων του κοιτάζοντας το μέλλον. Ένα μέλλον όχι μόνο μουσικό αλλά και πολιτικό. Άλλωστε η μουσική δεν μπορεί να μην είναι πολιτική. Κάνοντας ένα βήμα παραπάνω από το “the queen is a reptile” του 2018 οι sons of Kemet «πειράζουν» tribe ρυθμούς και reggae φόρμες με έναν τρόπο συνεκτικό και ταυτόχρονα γοητευτικό.
Ακούστε: field negus
10. Alfa mist “brings back”
Με μια τολμηρή jazz προσέγγιση, με ηλεκτρονικά αγγίγματα σε κάθε αυλάκι του δίσκου και με φωνητικά που ντύνουν ζεστά τα κρύα σκοτάδια του ο Alfa Mist παραδίδει ένα ηχητικό σύνολο που είναι αδύνατον να του αντισταθείς. Hip hop γκρούβες, αιθέρια γυναικείες φωνές και Nu Jazz περάσματα συγκροτούν ένα αποτέλεσμα που απολαμβάνεις συνεχώς στο μυαλό και στην καρδιά.
Ακούστε: teki
11. Notwist “vertico days”
Ο πιο γλυκός δίσκος της χρονιάς είναι εδώ και λειτουργεί ως βάλσαμο σε κάθε λοκντάουν, σε κάθε καραντίνα. Σε καλεί να δεις το μέλλον με αισιοδοξία ακόμα και αν αυτό γίνεται μέσα από μια μελαγχολική pop ή από υπνωτικές krautrock μπαλάντες. +
Ακούστε: into love/stars
12. Squid “bright green field”
Για την νέα post punk σκηνή μπορούμε να πούμε πολλά. Μπάντες όπως οι Fontaines D.C ή οι IDLES βρίσκονται στην πρωτοπορία. Οι Squid όμως είναι αυτοί που φέτος μας έδωσαν το ευφυέστερο δείγμα ενός ιδιώματος που είναι ότι καλύτερο έχει να επιδείξει η rock σκηνή σήμερα.
Ακούστε: narrator
13. Space Afrika “honest labour”
Οι Space Afrika είναι ο Joshua Inyang και ο Joshua Reid από το Manchester. Επηρεασμένοι από την dub techno σκηνή του Βερολίνου αλλά και από την μουσική παράδοση του Detroit δημιουργούνε ηχητικά κολλάζ που αποτελούνται από ήχους του δρόμου και ιστορίες ανθρώπων της γειτονιάς. Μετά το σπαρακτικό hybtwibt? που αντανακλούσε όλο το κίνημα black live matters το honest labour είναι ηχητικά πιο φιλόδοξο με πιο αιχμηρές ambient γωνίες που σε πιάνουν από τον λαιμό.
Ακούστε: rings
14. Burial, Blackdown and Heatman “Shock power of love”
Για εμάς, που ακούσαμε το Untrue στα 00΄s ο Burial είναι κάτι σαν αρχιερέας μια μουσικής των πόλεων και των σκοτεινών υγρών μεγάλων δρόμων. Το Untrue ήταν το λεωφορείο που παίρναμε για να γυρίσουμε αργά το βράδυ στο σπίτι μετά την δουλειά.Η αστική κλειστοφοβική πραγματικότητα είναι παρούσα και σε αυτό το ep που μαζί με τον Blackdown δημιουργούν έναν απολαυστικό dub δίσκο με πολλούς πειραματισμούς.
Ακούστε: dark gethsemane
15. Muriel Grossman “union”

Σε αυτόν τον δίσκο η americana μπλέκεται με την ευρωπαϊκή jazz. Η spiritual φλόγα καίει κάθε αυλάκι του δίσκου και μας θυμίζει ότι μια αυστριακή σαξοφωνίστας μπορεί να έχει μαύρη ψυχή.
Ακούστε: African dance
16. Hania Rani and Dobrawa Czocher “inner symphonies”
Ο πιο εσωτερικός δίσκος της χρονιάς από την αγαπημένη Πολωνή πιανίστρια Hania Rani που μαζί με την τσελίστρια Dobrawa Czocher ισορροπούν μεταξύ κλασικισμού και πρωτότυπου αυτοσχεδιασμού σε αυτή την ηχογράφηση της Deutsche Grammophon.
Ακούστε: there will be hope
17. Loraine James “reflections”
Το reflections είναι αναμφισβήτητα το άλμπουμ που περιέχει τις πιο πρωτότυπες ηλεκτρονικές φόρμες που έχω ακούσει φέτος. Το δημιουργικό αποτέλεσμα θέτει πλέον νέα όρια στην εφευρετικότητα αποδημώντας και συναρμολογώντας εκ νέου ήχους θυμίζοντας τα σκοτεινά χορευτικά clubs της δεκαετίας του 90. Η αύρα του Aphex Twin και του Josh Wink είναι πάντα εδώ στον πιο καινοτόμο δίσκο της χρονιάς.
Ακούστε: self-doubt (leaving the club early)
18. Work, money, death “the space in which the uncontrollable unknown resides, can be the place the place from which creation arises”
Ο άγιος Coltrane είναι εδώ και μαζί με τα πνεύματα του Herbie Hancock και του Miles Davis μας προσφέρουν όλη την fusion spiritual jazz των 70ς, σήμερα με την καθοδήγηση του σαξόφωνου του Tony Burkill σε έναν δίσκο που ακούγεται νεράκι από το σούρουπο μέχρι την αυγή.
Ακούστε: dawn
19. Archie Shepp, Jason Moran “let my people go”
Από τους δίσκους που πραγματικά έλιωσαν στο πικ απ μου. Ηχογραφημένος ζωντανά στο Παρίσι μεταφέρει στον ακροατή όλη την παράδοση και τις μνήμες του αφροαμερικάνικου λαού. Καμιά φορά ένα φλογερό πιάνο και ένα σπαρακτικό σαξόφωνο είναι αρκετά να δημιουργήσει συναισθήματα και συνειρμούς που δύσκολα περιγράφονται. Ακούστε: “sometimes I feel like a motherless child”
20 .BADBADNOTGOOD “talk memory”
Η προσθήκη της τελευταίας στιγμής. Οι καναδοί badbadnotgood επιδέχονται πολλές ακροάσεις πριν ξετυλιχθεί μπροστά σου όλο το μπουκέτο της μουσικής τους ευφυΐας, του ταλέντου και της δημιουργικότητας.
Ακούστε: signal from noise