Emma Donovan and The Putbacks – Under These Streets
H Emma Donovan είναι μια γυναίκα, ιθαγενής της Αυστραλίας που ξεκίνησε να τραγουδάει στην εκκλησία και στο φωνητικό συγκρότημα της οικογένειας της, τους The Donovans. Φυσικά αργότερα συμμετείχε σε διάφορα πρότζεκτ στην πατρίδα της όπου γνώρισε και μερικά από τα μέλη των The Putbacks. To 2014 κυκλοφορούν το Dawn κάνοντας λίγο θόρυβο -αν και εγώ δεν άκουσα τίποτα- και φέτος κυκλοφόρησαν το Under These Streets -το οποίο έκανε μπαμ! και το άκουσα και γω. Νομίζω ότι πρωτοάκουσα το No woman left behind σε κάποιο ελληνικό ραδιοφωνικό σταθμό, τον Νόστος ή τον Pepper σίγουρα, και αναγκάστηκα να ψάξω όλο τον δίσκο. Η Έμμα είναι φυσικά φωνάρα και δένει απίστευτα με τους βετεράνους The Putbacks που παίζουν ένα κάπως χαρακτηριστικό μείγμα aussie soul-funk (εδώ θυμήθηκα τους αγαπημένους The Bamboos και κάπου κόλλησα με την …σόουλ-φανκ παράδοση της Ωκεανίας!) με το μπάσο να δεσπόζει (τέρμα τα μπάσα ε;) Το απόλυτο χάιλαιτ του δίσκου μουσικά και στιχουργικά είναι όντως το No woman left behind αλλά έχει πολύ καλή συντροφιά. Καταρχάς τα Out the door και Nothing I can do που προηγούνται δεν θέλω να τελειώσουν παρότι ξέρω ότι ακολουθεί το αγαπημένο. Έπειτα η μπάντα είναι τόσο δεμένη και κουλ, παρότι όλοι λευκοί, που κάνει την πιο “γυμνή” συνθεση ιδανικό λόγο για χορό σε μπαρ. Η φωνή της Έμμας απογειώνει τα τραγούδια όπως το πανέμορφο σχεδόν ορχηστρικό μέχρι ενός σημείου Mountains of Wind and Rainbows, ακόμα ένα αγαπημένο.
(ΥΓ: O αλγόριθμος του guayadeque με επιβεβαιώνει βάζοντας μετά το τέλος του δίσκου το On the Sly των The Bamboos…)
Αχ οι καλές παλιές εποχές που οι *γΚόΜενεΣ* φιγουράριζαν μόνο στα εξώφυλλα των τζαζ δίσκων (ούτε καν) και στα βίντεο κλιπ των γκανγκστεροράπερ! Αχ, ούτε μικρόφωνο έπιαναν, ούτε σαξόφωνο πόσο μάλλον κονσόλα και MPC 5000. Πάει πέρασαν ανεπιστρεπτί, τώρα τα κάνουν όλα Εμ Σιζ γένους θηλυκού, τζαζίστριες (!) είναι λίντερ σε σούπερ γκρουπ σε Βρετανία και Αμερική και όχι μόνο αυτά αλλά μας καταγγέλουν κιόλα! Αλλά εγώ ήθελα απλά να μιλήσω για την αγαπημέμη μου καλλιτέχτη. Όχι τον αγαπημένο μου δίσκο, ίσως τραγούδι αλλά σίγουρα καλλιτέχνιδα. Την Little Simz την γνώρισα μέσα από το βίντεο κλίπ για το Woman -είναι το τραγούδι απίστευτο, ε, το βίντεο το κάνει ονειρικό. Αλλά δεν είναι μόνο η μουσική και τα βίντεο. Για να καταλάβετε (γιατί εγώ δεν καταλάβαινα και πολύ στη αρχή) το κομμάτι είναι μια ωδή σε όλα αυτά που αρέσουν στην Little Simz, μιλάει για διαφορετικές γυναίκες από διάφορες χώρες της Αφρικής αλλά και την Τζαμάικα, την Ινδία και άλλες και το βίντεο είναι τέτοια προβολή γυναικείας γκλαμουριάς και περηφάνειας που σε κάνει να αισθανθείς μειονεκτικά -ως άντρας- και να μείνεις με ανοιχτό το στόμα. Είναι ένα πολιτικό τραγούδι όπως είναι πολιτικό να πας σε συνεδρίαση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΚ με λαμέ μίνι φόρεμα και χρυσά συρίτια. Είναι πολιτικό όπως και το Vogue της Μαντόνας. Μόνο που η Simbi παίζει σε πεδίο κυριαρχούμενο από αντρικό νταιλίκι και μαγκιά. Ύστερα αγοράζω το βινύλιο και έρχεται ένα πρμα που απέξω είναι χρυσό και μέσα μισό κόκκινο μισό κίτρινο (χρυσό πάλι), ακολουθώ την καλλιτέχνη στο fb και ανεβάζει φωτογραφιάρες της με αυτά τα περίεργα-εκπληκτικά μαλλιά, εξώφυλλα από περιοδικά μόδας αλλά και μουσικά, ακούω τον δίσκο συνεχώς, κοιτάω τις εικόνες και τα βίντεο, ακούω μουσική, κοιτάω εικόνες, ακούω, κοιτάω ακούω, κοιτάω… Μένω άναυδος.
Rosie Turton – Expansions and Transformations: Part I & II (EP)
Πόσο θα ήθελα να συνεχίσω με γυναίκες συνθέτριες και μουσικούς όλη την ανασκόπηση των μουσικών που άκουσα το 2021! Όχι βέβαια γιατί πρέπει αλλά γιατί το αξίζουν. Και η 3η είναι η Rosie Turton από το Λονδίνο, μέλος της πανέμορφης (μουσικά) βρετανικής σκηνής τζαζ και τρομπονίστρια από τα μικράτα της. Αυτό το ΕΡ είναι μόνο ένα μικρό δείγμα του τι μπορεί να κάνει η Ρόζι αλλά χαρακτηριστικότατο. To Part I είναι ένα έντονο, σχεδόν free jazz, παιχνίδι με εντάσεις ανάμεσα στην rhythm section και τα πνευστά, με ηλεκτρονικές εκλάμψεις, αδιόρατες, και μια μελωδία που οδηγεί στο πιο χαρωπό Part II. Το οποίο Part II αφού ξεκινήσει με το κοντραμπάσο μόνο του θα ανοίξει, θα απλωθεί και οι μελωδίες που του δίνουν τα διάφορα όργανα όπως το τσέλο και το βιολί, ακόμα και το βαρύ τρομπόνι της Ρόζι σε κάνουν να αναθαρείς για λίγο και να πεις στον διπλανό σου όλα θα πάνε καλά -όσο υπάρχει τέτοια μουσική, όλα θα πάνε καλά.
Emma-Jean Thackray – Yellow
Spiritual jazz, funky and soulful γίνεται; Αμ πως; Τα έχω ξαναπεί, η Emma-Jean είναι τζαζ μπαντλίντερ, σαξοφωνίστρια, συνθέτρια, παραγωγός και κάνει και εκπομπή στο ραδιόφωνο (worldwidefm.net για όποιον ενδιαφέρεται). Ο δίσκος είναι γεμάτος διαμάντια μουσικά και χορευτικά, ακούγεται στην ησυχία του σπιτιού σου και στο κλαμπ. Ακούστε και χορέψτε.
Mdou Moctar – Afrique Victime
Άλλος ένας δίσκος του Moctar άλλο ένα ψυχεδελικό-ανατολίτικο-κιθαριστικό διαμαντάκι στην συλλογή μας. Τον Mdou τον έμαθα όταν -στον προηγούμενο δίσκο- ο Φαντασμένιος παραληρούσε για τις κομματάρες στο μπλογκ του και έκτοτε διαβάζω παντού γι’ αυτόν. E φανταστείτε τώρα πως ακούγεται η κιθαριστική ψυχεδέλεια από την Σαχάρα και πέσατε μέσα. Ή μπορεί και όχι. (αλλά διαβάστε και αυτά που λέει ο Φάντα καλύτερα)
Arab Strap – As Days Get Dark
Θα σας πω μια ιστορία. Κάπου το 2006-2007 όταν ζούσα στο σκοτεινό Μπέρμινχαμ (των Black Sabbath) ήρθαν να παίξουν οι Arab Strap στο Academy bar. Πήρα το εισιτηριάκι μου (8 λιρίτσες!) και χωρίς κανέναν άλλο πήγα στο μπαρ κρατώντας ένα μπουκάλι τσίπουρο που μου το κράτησε το σεκιούριτι. Το academy bar είναι σαν το Αν κλαμπ. Ίσως πιο μικρό και πιο καθαρό. Εκείνη την νύχτα μαζεύτηκαν περίπου 100 κάφροι. Εγώ νόμιζα ότι η συναυλία των Arab Strap στο νησί θα γινόταν σε κανένα στάδιο με δεκάδες χιλιάδες κόσμου να παραληρεί αλλά τελικά 100 brumies μαζεύτηκαν και έβριζαν χαϊδευτικά τον Μάλκολμ και τον Άινταν με τον τελευταίο να απαντάει στα διαλείμματα με την έντονη γλασκοβέζικη προφορά του. Θέλω απλά να πω ότι απολαύσαμε για ένα διάστημα τις χαμηλών τόνων καθαριστικές περιπέτειες του Μάλκολμ, τις άσεμνες και συνάμα τρυφερές ποιητικές φωνές του Άινταν αλλά άλλη μπάντα σαν τους Arab Strap δεν υπάρχει. Και αν εγώ ήμουν λίγο αγχωμενος για το τι θα είναι ο νέος του δίσκος μετά από τόσα χρόνια όλα διαλύθηκαν με το πρώτο άκουσμα του πρώτου μου βινυλίου του συγκροτήματος. Αν τύχει λοιπόν και παίζουν κάπου κοντά σας λάιβ οι Arab Strap, μην διστάσετε ακόμα και είστε μόνοι. Η μουσική τους παρά τις φήμες είναι το καλύτερο φάρμακο στην μοναξιά.
Mogwai – As the love continues
Αν δεν υπήρχαν οι μουγκουάι τότε που θα είμασταν εμείς; Ποιο συγκρότημα θα είχαμε δει περισσότερες φορές μαζί; Ε λοιπόν αν δεν υπήρχαν οι ποστροκαδες από την Γλασκώβη δεν θα υπήρχε Άγιος. Το είπα. Αφού το έβγαλα από μέσα μου να πω τώρα ότι αυτός δεν είναι ο καλύτερος δίσκος τους (ο καλύτερος από το hardcore will never die but you will όμως;), δεν είναι ο χειρότερος αλλά είναι ωραίος! Οι μουγκουάι έχουν κατέβει από το (κουρασμένο) τρένο 🚆 του ποστ εδώ και καιρό αν και μπορεί κανείς να διακρίνει την νοσταλγία τους στην κιθάρα 🎸 του Στιούαρτ αλλά και στο χαρακτηριστικό του λικνισμα επί σκηνής. Βάζουν φωνητικά στα τραγούδια τους (μάλλον κακώς), αφήνουν την μια κιθάρα από τις δύο και πιάνουν τα πλήκτρα (οκ…) και φέρνουν γκεστ μουσικούς να αλλάξουν τον σήμα κατατεθέν ήχο τους (σούπερ!) Κατά τα άλλα ακόμα και αν πιάσει μια δυο νότες στην κιθάρα του ο Στιούαρτ και τις κάνει τραγούδι, ότι και αν λέει ο jb (Hylas guitarist), εμάς μας αρέσει. 10 λοιπόν για όλους τους δίσκους τους, γιατί τους έχουμε αδυναμία, γιατί προσπαθούν πάρα πολύ ακόμα και όταν δεν τα καταφέρνουν.
Sons of Kemet – Back to the future
Πρόσφατα άκουσα μια εκπομπή του Giles Peterson στον Worldwide FM με βρετανική τζαζ στην οποία ο γνωστός ντιτζέι έλεγε ότι μέτρησε καμιά 100αριά κυκλοφορίες φέτος! Φυσικά, πολλές από τις μπάντες που άκουσα είχαν κοινούς μουσικούς και άλλαζε πολλές φορές ο λίντερ, το κύριο μουσικό όργανο (σαξόφωνο, τούμπα, τρομπέτα κ.ά.) το ύφος ο συνθέτης κτλ. Κορυφαίος ίσως σε αυτή την σκηνή του Νησιού είναι ο φροντμαν σαξοφωνίστας των Sons of Kemet, Shabaka Hutchings, που συμμετείχε πέρσι (2021) σε διάφορους δίσκους της σκηνής. Το Back to the future είναι βεβαίως αυτό που ακριβώς λέει ο τίτλος του. Μουσικά και πολιτικά.
Alfa Mist – Bring Backs
O Alfa μοιάζει εκ πρώτης ακρόασης να δημιουργεί μουσική δωματίου τσιλ άουτ ή αλλιώς τζαζ σουπερμάρκετ αλλά όλα αυτά απλά καταρρεόυν σαν τραπουλόχαρτα όταν σιγοτραγουδάς τα πιασάρικα μοτίβα του είτε αυτά είναι στο πιάνο είτε στην κιθάρα είτε ηλεκτρονικά. Έχει δε τόσο χαρακτηριστικό ήχο που δεν μοιάζει με σχεδόν τίποτε άλλο. Και φυσικα φτιάχνει κάτι κομματάρες σαν το Last Card (bumper Cars) τώρα τελευταία.
- fly pan am – FRONTERA
Είναι μάλλον η δεύτερη μουσική από παράσταση που μου άρεσε φέτος (δείτε παρακάτω) και ο δεύτερος δίσκος επανασύνδεσης μπάντας μετά τους Arab Strap. Ναι! Είναι οι αγαπημένοι μου fly pan am για τους οποίους έγραφα πριν μήνες
- G_od’s pee
Οι δικοί μας σουμπ-κομαντάντε του ποστ ροκ επέστρεψαν το 2021 για να μας πουν ότι ότι προφήτευαν 2 δεκαετίες έγινε πραγματικότητα. Ζούμε στον πιο δυστοπικό κόσμο που γνώρισε η ανθρωπότητα αλλά για μισό λεπτό. Οι god’s pee δεν είναι καθόλου δυστοπική μπάντα. Ναι, ο κόσμος είναι σκατά, το ξέρουμε, το κάνουμε εικόνα από το f#a#infinity, αλλά και πάλι που πήγε η ελπίδα (h o p e); Η ελπίδα είναι ακόμα εδώ και δεν εννοώ την αλά Τσίπρα-Μπάιντεν-Ποδέμος-”βάλτε όποιον πολιτικό θέλετε” ελπίδα που χάθηκε ανεπιστρεπτί. Ο δίσκος είναι ότι καλύτερο έχουμε ακούσει από τους godspeed και αν το ημερολόγιο έδειχνε 1999 ή 2000 τότε θα τραβούσαμε τα μαλλιά μας με την μουσική τους και θα ξανάρχιζε από την αρχή αυτή η λατρεία για την μπάντα. Αλλά το κινητό μου γράφει 2021 ακόμα και αυτοί επιμένουν κόντρα σε όλους και όλα να παίζουν τα ίδια και να λένε τα ίδια με το 1997 χωρίς ωστόσο να μας κουνάνε το δάχτυλο. Τα 2 κύρια κομμάτια μουσικής τα είχαμε ήδη λιώσει ηχογραφημένα πρόχειρα καθώς ήταν από μια συναυλία στην Αμερική και το τελικό αποτέλεσμα που περιμέναμε πως και πως δεν απογοήτευσε. Όσο για τα ντρόουν, πλέον χαρακτηριστικά μέρη της δισκογραφίας τους, είναι ότι καλύτερο σε 7” έχουν γράψει. Δεν θυμάμαι κάποια χρονιά που να κυκλοφόρησαν μουσική οι gybe! Και να μην ήταν μέσα στην αγαπημένη μου μουσική. Μάλλον δεν θα συμβεί ποτέ και ας μην ακούω πλέον καθόλου ποστ ροκ.
- Tomaga – Intimate Immensity
Δεν μπορώ να πω πολλά για την μουσική των Tomaga στον νέο και μάλλον τελευταίο δίσκο τους -αφού o ένας εκ των δημιουργών πέθανε πριν κυκλοφορήσει ο δίσκος Intimate Immensity από καρκίνο του στομάχου. Διάβασα τόσα πολλά πράγματα από τότε που τον πρωτοάκουσα (δεν θυμάμαι καν που) αλλά άκρη δεν έβγαλα. Ο ένας, Tom Rellen, παίζει όργανο, μπάσο και τα ηλεκτρονικά, η άλλη, η πολυοργανίστρια Valentina Magaletti, κρουστά. Για μένα πάντως ακόμα και αν δεν μπορώ να εκφράσω το γιατί είναι ένας από τους ομορφότερους δίσκους του 2021 με τους επαναλαμβανόμενους ρυθμούς των κρουστών και των ηλεκτρονικών, που παραπέμπουν πολλές φορές σε κράουτ ροκ, αλλά είναι επίσης, τα κρουστά, τόσο μελωδικά, όπως στην κομματάρα Very never (my mind extends). Έχουν γράψει όλοι για τον δίσκο την δισκάρα αυτή, το Lung, o Φάντα αλλά εγώ δεν έχω καταλάβει ακόμα τι μουσική παίζουν, τι είναι αυτό το πράγμα τέλος πάντων, τι φάση; Γιατί μου αρέσει τόσο πολύ;!
- Archie Shepp + Jason Moran – Let my people go
Ο μόνος από τους μεγάλους τζαζίστας που έχω δει ζωντανά, ο αγαπημένος μου Archie Shepp, παρότι πλέον 80 και χρόνων είχε μια πολύ παραγωγική χρονιά. Αφού συνεργάστηκε με τον ανιψιό του για έναν χιπ χοπ δίσκο, στην αρχή του 2021 κυκλοφόρησε αυτό το διαμάντι με τον κατά 40 χρόνια μικρότερο του πιανίστα, Jason Moran. Και παρότι ο Άρτσι είναι πρωτοπόρος της free jazz (ο ίδιος λέει ότι ο Σεσίλ Τέιλορ τον είχε διώξει από την μπαντα του γιατί “τραβούσε” τα σόλο του) μοιάζει το ίδιο άνετος μουσικά με όλη την μαύρη μουσική (ο πιο ριζοσπαστικός δίσκος του το Attica Blues είναι δε οτιδήποτε άλλο εκτός από τζαζ). Η τζαζ, το γκόσπελ, η μουσική γενικά δεν μπορεί να γίνει πολύ καλύτερη από αυτό.
- Floating points + Pharoah Sanders – Promises
Η τελευταία συναυλία που είδα πριν πέσει πάνω μας η πανδημία ήταν ο Floating Points στο Winter Plissken το 2019. Από τότε που άκουσα πρώτη φορά το Elaenia κόλλησα εντελώς αλλά αυτό που έκανε κλικ ήταν τα λάιβ του με μπάντα που αποτυπώθηκαν πολύ όμορφα στο EP Kuiper και το Reflections – Mojave Desert. Τι γίνεται όμως όταν ένα τεράστιος τζαζίστας συνεργάζεται με ένα της ηλεκτρονικής μουσικής; Αν θυμηθούμε την συνεργασία του Steve Reid μΕ τον Kieran Hebden τότε δεν θα ακούγεται. Όμως εδώ παρότι και οι δύο είναι κορυφαίοι βιρτουόζοι, υπάρχει πολύ άπλα στην μουσική χώρος άπλετος και από τους δύο, παρόλο που αν το ήθελαν θα μπορούσαν να σολάρουν παράλληλα και οι δύο και πάλι να ακούγεται γαμάτο. Στο Promises οι αχνές πινελιές του σαξόφωνου του Σάντερς πάνω στον ηλεκτρονικό καμβά του Σέπαρντ είναι σχεδόν μυστικιστικές.
Alessandro Cortini – SCURO CHIARO
O μαέστρος της ηλεκτρονικής μουσικής Κορτίνι δίνει πόνο στο SCURO CHIARO δημιουργώντας τα ωραιότερα ηχοτόπια της χρονιάς με ντρόουν, σύνθια που παίζουν αρπέτζια, πρώιμες ποστ ροκ εκρήξεις, νόιζ-βαλς και αντιθέσεις ανάμεσα στην σκιά και το φως, όπως υπαινίσεται και το τίτλος. Μουσική που δεν βραβεύεται ούτε μπάινει σε λίστες -μόνο στον Άγιο.
Portico Quartet – Terrain
OK, εδώ θα υπάρχξουν αντιρρήσεις. Οι Portico quartet κυκλοφορούν μια σουίτα σε 3 μέρη, η οποία δεν αναφέρεται τόσο στο ονερικό/ρεντιοχεντικό τζαζ παρελθόν τους αλλά στην αμερικάνικη μινιμαλιστική μουσική και την άμπιεντ. Μου άρεσε; Ε ναι!
The Notwist – Vertigo Days
Οι Notwist είναι μια γερμανική ποπ μπάντα. Κανονικά εγώ δεν θα άκουγα ΠΟΠ μπάντες. Απο την Γερμανία. Πώς γίνεται λοιπόν και γουστάρω τρελά Notwist; Ε, για τον τελευταίο δίσκο τα έχει πει όλα ο Jbuddha
Machinefabriek – With Drums & CM_30
Λοιπόν, η καλύτερη ανακάλυχη μου για το 2021 ήταν αυτός εδώ ο τύπος από την Γερμανία (πάλι). Πώς τον ανακάλυψα; Κάπου άκουσα για τον δίσκο With Drums με αυτή την τρελή ιδέα να ζητήσει από φίλους ντράμερ να του στείλουν ηχητικά από τα τύμπανα τους και αυτός να τα συνδυάσει ανά τριάδες! Το αποτέλεσμα δεν το έχετε ξανακούσει αλλά μοιάζει σαν ρυθμούς που ανασύρονται από το υποσυνείδητο σας (ειδικά αν ακούτε κάποια από τα συγκροτήματα των ντράμερ).
Ο 2ος δίσκος, το CM_30, είναι μουσική για μια παράσταση του γερμανού καλλιτέχνη τσίρκου Kolja Huneck. Η μουσική δημιουργείται μόνο από λούπες και εδώ το αποτέλεσμα ένα αμπιεντικό χαλί επαναλαμβανόμενων μοτίβων (όπως και οι κινήσεις του καλλιτέχνη) που είναι μαγικό και ταυτόχρονα παιχνιδιάρικο.
The Bug – Fire & Kevin Richard Martin – Return to Solaris
O The Bug επέστρεψε την χρονιά που πέθανε ο μέντορας του και το Fire είναι τόσο dope (δεν βρίσκω κάτι άλλο) όσο ακούγεται. Τέρμα τα μπάσα και η ένταση και let’s party!
Ο Kevin Richard Martin όπως σωστά μαντέψατε είναι ο The Bug! Μπράβο σας λοιπόν. To 2021 κυκλοφόρησε 4 δίσκους με διάφορα κόνσεπτ (όπως για παράδειγμα τα Red / White Light που περιέχουν πειραγμένες διάφορες ηχογραφήσεις του όπου παίζει σαξόφωνο) αλλά εκεί που στάθηκα εγώ είναι ο 5ος, το Return to Solaris. Πάλι καταλάβατε σωστά ο Κέβιν επιστρέφει στο Solaris του Tarkowski δημιουργώντας το σάουντρακ που θα ήθελε να έχει. Ο πειρασμός να δω ξανά την ταινία μόνο και μόνο για να προσθέσω και την μουσική του ήταν μεγάλος, όμως ο δίσκος ακούγεται και χωρίς να ξέρεις με τι συνδέεται και σε ταξιδεύει -ίσως- στις αναμνήσεις σου από μια παλιά ρώσικη ταινία sci fi…
Badbadnotgood – Talk Memory
Μπορεί το Signal from Noise να είναι επίσης κομματάρα, μπορεί ο δίσκος να κυλάει σαν δροσερό ρυάκι σε αθηναικό καύσωνα, μπορεί, μπορεί, αλλά η δική μου βελόνα κολλάει στο Besides April -τι κομματάρα θεέ μου!
Jessica Moss – Phosphenes
Είναι πολύ δύσκολο να αγαπήσεις την μουσική της Jessica Moss. Αν φτάσατε μέχρι αυτό το σημείο του κειμένου ίσως θυμάστε ότι ξεκίνησα με 4 δίσκους γυναικών που όμως ήταν χορευτικοί, από funky jazz έως και καθαρή soul και τζαζεμένο χιπ χοπ. Όσοι όμως πάτε ακόμα πιο πίσω και θυμηθειτε τους A Silver Mt. Zion θα νιώσετε σαν στο σπίτι σας εδώ. Περίπου.
Jaubi – Nafs at Peace
Το καλύτερο το άφησες για το τέλος θα μου πείτε. Έχετε δίκιο. Όταν κυκλοφόρησε ο δίσκος τον Μάιο τρελάθηκα. Έχω μια μικρή μανία με ότι έχει κάνει με ανατολή και τζαζ. Οι Jaubi εδώ φυσικά το τερματίζουν για μιλήσω σοβαρά. Πήγε ο βρετανός φλαουτίστας Terdelonious ( Ed Cawthorne) και ο πολωνός πιανίστας Latarnik (Marek Pędziwiatr, των Bloto) στην Λαχώρη του Πακιστάν, μπήκαν στο στούντιο μαζί τους χωρίς έτοιμα τραγούδια και ιδού το αποτέλεσμα. Μια δισκάρα που ακούγεται μονορούφι και συνεχόμενα. (καλά θα κάνετε να ακούσετε τουλάχιστον το Raga Gurij Todi)
Explosions in the Sky – Big Bend (An Original Soundtrack for Public Television)
Είστε και εσείς από αυτούς που δεν μπορείτε να αποφασίσετε ποια είναι η καλύτερη συναυλία που έχετε πάει ποτέ αλλά ξέρετε βαθιά μέσα σας ότι ήταν μια όμορφη Κυριακή στο Gagarin της Λιοσίων και έχετε και βίντεο στο yt που σας δείχνει να χτυπιέστε σαν 15χρονο ενώ είστε ήδη 40; Οι eits είναι μεγάλη μπάντα συναυλιών αλλά μπορούν να το πάνε και παραπέρα. Ντοκιμαντέρ της αμερικάνικης δημόσιας τηλεόρασης (!) για το Εθνικό Πάρκο Big Bend στο Τέξας ψάχνει ώριμους μουσικούς να γράψουν μουσική. Ναι, ξέρω και εμένα πρώτοι στο νου μου θα έρχονταν οι eits (Τεξανοί γαρ). Δεν ξέρω πώς είναι το πάρκο αλλά θα πήγαινα εκεί μόνο και μόνο για να τους δω να παίζουν το γαμηστερό τους σάουντρακ ζωντανά. Enough said.
*ο τίτλος του άρθρου είναι από το εσώφυλλο του G_d’s pee AT STATE’S END.
theagiotsipouraki.wordpress.com 